Ustanowienie obozu
Jako producent naprawdę ważnych materiałów wojskowych, firma Steyr- Daimler –Puch stała się jednym z najważniejszych celów Aliantów. Kilka ataków lotniczych na niemieckie zakłady produkcyjne łożysk kulkowych- wśród nich także na zakłady firmy Steyr- Münichholz w lutym i kwietniu 1944 roku – doprowadziło do szybkiej relokacji oraz przeniesienia zakładów do podziemi. Pod koniec wojny niedobór siły roboczej w niemieckiej gospodarce wojennej był już tak bardzo widoczny, że podziemne zakłady produkcyjne były już tylko obsługiwane przez masowe wykorzystywanie więźniów obozu koncentracyjnego. W odróżnieniu od reżimu nazistowskiego firma Steyr- Daimler- Puch była zainteresowana budową podziemnych zakładów produkcyjnych z pomocą tysięcy więźniów obozu koncentracyjnego, nie tylko do kontynuowania produkcji zbrojeniowej. W podziemnych zakładach produkcyjnych, zdolność produkcyjna mogła być zagwarantowana aż do przewidywalnego końca wojny. Dlatego też więźniowie obozu koncentracyjnego, pracowali także nad podziemnymi projektami konstrukcyjnymi dla powojennych interesów przemysłu.
Blisko wioski Roggendorf na wzgórzu Wachberg, które głównie składało się z piasku kwarcowego, podziemne place budowy były planowane pod kryptonimem „Quarz”. System tuneli miał powierzchnię 65.000 m2. Jako pracownicy podziemnego zakładu produkcyjno-zbrojeniowego, byli wykorzystywani więźniowie obozu koncentracyjnego. Po pierwszym rozważeniu problemu, zbudowano baraki blisko sieci tuneli w Roggendorf a obóz koncentracyjny powstał na terenach niezajmowanych przez pierwsze koszary Birago w Melku.
21 kwietnia 1944 roku, pierwszy więzienny transport w większości z francuskimi więźniami dotarł na teren obozu w Melku. Więźniowie byli początkowo zakwaterowani w tak zwanym „Obiekcie X ” a później na całym terenie koszar. Aż do kwietnia 1945 roku 14.390 ludzi było deportowanych do obozu w Melku, który stał się jednym z największych obozów koncentracyjny na terenie Austrii. W styczniu 1945 roku liczba więźniów obozu osiągnęła najwyższy poziom, więcej niż 10.000 ludzi przemieszczono do ciasnych pomieszczeń, w okropnych warunkach, do budynków byłych koszar i nowo powstałych baraków.